Terapia CBT (z ang. Cognitive-Behavioral Therapy), czyli terapia poznawczo-behawioralna, to jeden z nurtów w psychoterapii, który w ostatnim dziesięcioleciu dosyć intensywnie rozwija się w Polsce. Z pewnością do takiej sytuacji w dużej mierze przyczynia się fakt, iż ten rodzaj terapii może się pochwalić największą skutecznością (zostało to udokumentowane) w walce z epizodem depresji, a także jest wysoce zalecany przy zaburzeniach lękowych. W trakcie terapii CBT pacjent pracuje nad bieżącymi, sprawiającymi mu dużą trudność wydarzeniami ze swojego życia. Celem jest zmiana dotychczasowego, destrukcyjnego sposobu myślenia (aspekt poznawczy) i zachowania (aspekt behawioralny), która ma się przyczynić również do poprawy kondycji emocjonalnej. Realizacja tego wyzwania jest zaś możliwa dzięki zastosowaniu odpowiednik technik CBT.
W terapii poznawczo-behawioralnej możemy wyróżnić różnorodne techniki, które okazują się być bardzo przydatne w identyfikacji, aktualizacji oraz zmianie dotychczasowego schematu. Za jedne z ważniejszych, a tym samym najbardziej przydatnych, można uznać techniki doświadczalne, takie jak: technikę Bezpiecznego miejsca C. Herberta, protokół zmiany schematu stworzony przez J. Younga, praca z tak zwaną Listą Ważnych Wydarzeń Życiowych, która ma na celu analizę rozwoju schematu, dialogi z tymi osobami, które odgrywają ważną rolę w powstawaniu oraz utrwalaniu się schematu, rekonstrukcja, czyli odtwarzanie wyobrażeniowe oraz reparenting. Zastosowanie wymienionych technik doświadczalnych okazuje się być najbardziej przydatne w pracy z tymi pacjentami, którzy przejawiają różnego rodzaju zaburzenia osobowości, a także w sytuacji, gdy objawy są na tyle utrwalone, iż trudno jest je poddać poznawczej korekcie, mimo że pacjent stosuje inne techniki.
Z kolei w przypadku ludzi borykających się z zaburzeniami lękowymi, terapia behawioralno-poznawcza stosuje najczęściej techniki behawioralne, takie jak: systematyczna desensytyzacja (najbardziej zalecana przy fobiach, jako że prowadzi do pozbycia się przez chorego reakcji unikania bodźca wywołującego lęk, a w dodatku przyczynia się do relaksacji mięśniowej i umysłowej), technika implozywna, a także modelowanie. Wyróżnić można także technikę awersyjną, zwaną odwrażliwiającą, która wspiera radzenie sobie z bodźcami, których pacjent chciałby unikać. Wydaje się być ona szczególnie przydatna w przypadku leczenia uzależnień, takich jak alkoholizm, narkomania czy nałogowe palenie tytoniu.
Do tej pory techniki w terapii miały w głównej mierze charakter behawioralny, jednak obecnie coraz mocniej wiąże się je z podejściem poznawczym, stąd też mówi się o nurcie behawioralno-poznawczym.
